Gravel4Air: Trots, Moe en Voldaan – Wat een Avontuur!

Wat een avontuur ligt er achter me. Na drie intense dagen op de gravelbike is de finish bereikt: 255 kilometer en 3.723 hoogtemeters. Misschien niet de 300 kilometer en 3.800 hoogtemeters die op papier stonden, maar dat maakt me niets uit. Ik ben supertrots, moe en vooral voldaan.

Het was pittig. Het was warm. Het was prachtig. Door de hitte startten we dag 2 en 3 al om 7:00 uur. Op de laatste dag werd de langste route (150 km) zelfs afgelast vanwege de tropische omstandigheden. De 100 km werd voor een deel van de groep ingekort. En eerlijk? Het voelde anders deze laatste dag. In de laatste 10 km voor de rust, besloot ik verstandig te zijn en niet meer op te stappen. Misschien een beetje jammer, maar vooral heel goed. Luisteren naar je lijf is óók kracht.

Maar wat hebben we onderweg veel moois gezien. De eerste dag reed ik door prachtige Nederlandse landschappen: glooiende velden, wuivende grassen, venijnige brandnetels die soms net iets te dichtbij kwamen. Van brede gravelpaden waarop je lekker kon doortrappen tot smalle strookjes verscholen tussen metershoog gras. Gelukkig stonden er onderweg genoeg bomen die ons heerlijke schaduw en een verfrissend briesje gunden. Na elke bocht of om elk hoekje kon zomaar weer een klim beginnen – en ik pakte ze allemaal vol goede moed en passie, op mijn eigen tempo. Boven stonden altijd mijn mede-gravellaars te wachten – dat was zo fijn.

De tweede dag? Die was bijna sprookjesachtig.De natuur was zó onwaarschijnlijk mooi – het deed me denken aan de Droomvlucht in de Efteling, maar dan echt. Immens hoge bomen, kabbelende beekjes, diepe dalen. Maar wat je afdaalt, moet je ook weer omhoog, en natuurlijk ontbrak daar een pittig hike-a-bike parcours niet. Even afstappen, even te voet omhoog duwen – dat hoort erbij. In het bos leek het minder warm, daar merkte je pas hoe heerlijk het was dat we beschut reden.

De derde dag begonnen we weer vroeg, samen met de 150 km-groep die door de hitte ook koos voor de 100 km-variant. Op naar het Drielandenpunt! Maar terugkijkend voelde ik het al bij 35 km: het ging zwaarder dan de vorige dagen. De combinatie van de hitte, het vooruitzicht op minder schaduw in het tweede deel van de route, en de vermoeidheid die steeds meer voelbaar werd in mijn lijf, maakten mijn keuze eigenlijk heel makkelijk: ik besloot om te stoppen bij 250 km. Een verstandige keuze, en daar sta ik helemaal achter.

Het laatste stuk richting de finish was stijl naar beneden en daarna nog flauw omhoog. Mijn armen trilden, mijn benen deden pijn – ik wist: die 2e 50 km ging ik niet meer doen. En toen kwam het moment: de finish.
Ik werd overvallen door emoties, de tranen stroomden over mijn wangen. De ontlading, de trots, het besef van wat ik gedaan had. En daar kreeg ik mijn medaille omgehangen. Wat een bijzonder, intens en onvergetelijk moment. (🙏 Nancy!)

Wat Gravel4Air ook zo bijzonder maakt, is dat het niet zomaar een sportevenement is.
Het is een weekend dat je samen beleeft met mensen met Cystic Fibrosis (CF) en hun families. Je hoort hun verhalen, je ziet hun kracht en je voelt hoe belangrijk sporten en bewegen voor hen is. Overigens iedereen presteert wat hij/zij kan. Dat maakt dit event niet alleen sportief, maar alles bij elkaar ook heel persoonlijk en waardevol. Het geeft zo veel betekenis aan elke kilometer die je rijdt.

Nooit ver weg was mijn fietsmanager, steun en toeverlaat – en lieverd – Guido. Wat heeft hij veel geregeld, gesleuteld en meegedacht. Zonder hem was ik niet zo soepel aan die startlijn verschenen of had ik déze afstand neergezet. Gaaf om dit samen met hem te doen!

En ik had het voor geen goud willen missen. Mijn fietscluppie (Betty, Jennifer, Gittan, Wouter, Paul, Michiel, BertJan en natuurlijk Guido), de routes, de hitte, de natuur, de gezelligheid, de support, de voldoening, en het fietsen voor zo’n belangrijk doel. Gravel4Air heeft echt een speciaal plekje in mijn hart gekregen.

Dank je wel! 🙏

Een dikke dankjewel voor alle support, mentale aanmoedigingen én natuurlijk alle donaties. Het voelde écht als een steun in de rug!